Հարցազրույցն իմն էր: Իր սենյակում էր, այն հյուրանոցում ուր նա ապրում էր, բայց հանդիպումը ես էի խնդրել` նպատակ ունենալով կայսերական այդ հետախույզից տեղեկություններ կորզելու Փոքր Ասիային ու Մերձավոր Արևելքին վերաբերող գործնական քաղաքականության մասին: Ես կարծում էի, թե ինքս եմ վարում խոսակցությունը, հետո միայն կռահեցի, ներքուստ ապշահար, որ նա էլ իր նպատակն էր ունեցել:

Իմ պատանեկության օրերի Երևանը առանձնահատուկ ջերմ էր ու հարազատ: Այդ այն ժամանակ էր, երբ տրամվայներն ամբողջովին փայտաշեն էին, ծանրամարմին, դանդաղաշարժ ու աղմկոտ: Նրանք վեհաշուք, երկաթյա անիվներից արձակվող առանձնահատուկ զնգրտոցով և դղրդոցով վեր ու վար էին անում Մաշտոցի (այն տարիներին` Լենինի) պողոտայով, այժմյան Փարիզյան հրապարակից թեքվում էին դեպի մարշալ Բաղրամյանի պողոտա, կամ ուղիղ վեր էին բարձրանում մինչև կինո «Նաիրի», որտեղ և նրանց վերջին կանգառն էր: Քաղաքում կանգառներին մոտենալուն պես տրամվայ վարողները, որոնք հիմնականում կանայք էին, տրամվայի զրնգուն զանգ էին միացնում, քաղաքացիներին ավետելով, որ պատրաստվեն նստելու:

1988 թվականի մեր ժողովրդի ազգային զարթոնքին շատերն ու շատ բնակավայրեր միացան։ Առաջինների շարքում Արարատի շրջանի Արարատ (հինավուրց Դավալու) գյուղն էր, որտեղ երկրապահ տղերքը առաջին իսկ օրից իրենց հրամանատար կարգեցին ապագա սպարապետ Վազգեն Սարգսյանին։ Դեպի ռազմադաշտ շտապող տղաների մեջ էին Փայլակ Պողոսյանի երկու որդիները` Լևոնն ու Երվանդը։ Պողոսյան եղբայրներն իրենց քաջաբար դրսևորեցին Երասխավանի մատույցներում ընթացող մարտերում։ Ավագ եղբայրը` Լևոնը, ծանր վիրավորվեց և տեղափոխվեց Արարատի քաղաքային հիվանդանոց։ Երվանդն այդ պահին անզորությունից մռնչում էր, բայց, բարեբախտաբար, Լևոնի կյանքը փրկվեց, և նա նորից վերադարձավ ռազմադաշտ։ Լևոնը մարտնչեց նաև Արցախի լեռներում, իսկ Երվանդն այդ ընթացքում իր ուսերին առավ հայրական տան և եղբոր ընտանիքի հոգսերի ծանրությունը։

1967-ին, երբ տարածքային առումով մի բուռ Իսրայելը հաղթեց բազմերկիր արաբական աշխարհին և իր տարածքն ընդլայնեց 3,5 անգամ, բրիտանացի ականավոր պատմաբան և փիլիսոփա, Բրիտանիայի միջազգային հարաբերությունների թագավորական ինստիտուտի տնօրեն (ի դեպ, մեր ժողովրդի լավ բարեկամը) Առնոլդ Թոյնբին տարօրինակ մի հայտարարություն արեց. «Չնայած հաղթանակին, Իսրայելը երկար չի գոյատևի: Հանրակցությունը անբնական է, խորթ… Պստլիկ պետություն օտար երկրամասերի վրա, որոնք մերժում են նրան: Ինչպես որ նրա շուրջը բնակվող բազմաքանակ ժողովուրդները»: Թոյնբին Իսրայելին տալիս էր ընդամենը 60-70 տարվա կյանք:

Այս գրառումը թելադրված է ս.թ. հոկտեմբերի 17-ին ռուսաստանյան Рен ТВ հեռուստաալիքով ցուցադրված Специальный проект. «Роковая любовь» փաստավավերագրական կինոնկարով:

Լուսինե Ավետիսյանի հետ մեր առաջին զրույցը հայերեն առաջին տպագիր գրքի` 500-ամյա «ՈՒրբաթագրքի» աշխարհաբար թարգմանության և գիտական հրատարակության շուրջ էր:

Վահագն ԳՐԻԳՈՐՅԱՆԻ «Գիշերային Երևան» ֆոտոշարքն ու ճեպազրույցը լուսանկարչի հետ՝ առաջիկայում:

Չեխիայում բնակվող, ծնունդով արցախցի գեղանկարիչ Աշոտ ԱՌԱՔԵԼՅԱՆԻ աշխատանքները բարձր են գնահատում թե՛ եվրոպացի, թե՛ հայ արվեստագետները:

Հայ մեծահարուստներից մեկին պատկանող ռեստորանում տեղի ունեցած ծեծկռտուքը տխուր արձագանք գտավ նաև մոսկվայահայերի շրջանում: Այստեղ էլ լավ գիտեն ժողովրդի կողմից էկզոտիկ մականունների արժանացած հաստաքսակներին:

Մեր բազում հայրենակիցներ (ընթերցողներ, գործընկերներ, քաղաքական գործիչներ, արվեստագետներ և պարզապես թերթի երկրպագուներ) երկու օր է, բառիս բուն իմաստով, «կարկտահարում» են «Իրատես de է ......